دوست یابی در دوران بزرگسالی چگونه است؟
شاید اگر شما هم سنتان بالای ۳۰ سال باشد، متوجه شده‌اید که دوست یابی در سن بزرگسالی کار دشواری است.
در دوران مدرسه دوست پیدا کردن کار بسیار ساده ای است اما در بزرگسالی برقراری رابطه، بهبود آن و حفظ رابطه دوستی کار دشواری به نظر می رسد.
این موضوع اهمیت دارد زیرا ما موجوداتی اجتماعی هستیم و همه ما به دوست نیاز داریم. اگرچه دوستان قدیمی مثل طلا هستند اما همه چیز برای همیشه ثابت نمی ماند. ممکن است به هر دلیلی از دوستان قدیمی مان دور شده باشیم. یا به خاطر مهاجرت، ازدواج، تولد فرزندانمان و یا شغلی که حالا داریم مثل قبل ها نتوانیم با دوستان قدیمی مان وقت بگذرانیم.
اگر چاره جویی نکنیم، تنهایی آرام و بی سر و صدا در اطراف ما رخنه می کند. تنهایی مزمن را باید جدی بگیریم زیرا شواهد نشان می دهد، این نوع تنهایی می‌تواند تاثیری معادل مصرف روزانه ۱۵ نخ سیگار بر سلامت ما به جا بگذارد.
این موضوع فقط مختص فرهنگ و یا کشور ما نیست این یک مسئله ای است که در همه فرهنگ ها وجود دارد خصوصاً اینکه بعد از دوران کرونا، تنها شدن افزایش پیدا کرده است.
اخیرا محققان در مطالعه ای که با بزرگسالان در مورد دوستیابی انجام داده‌اند مهمترین چالش ذکر شده را عدم اعتماد بیان کرده اند.
به این معنا که افراد در مقایسه با زمانی که جوان تر بودند اعتماد کردن به شخص جدید و سرمایه گذاری عاطفی کامل روی فرد جدید به عنوان یک دوست کار دشوارتری برای آنها میباشد.
شاید به همین دلیل است که بسیاری از افراد با توجه به اعتمادی که ممکن است در طول سالیان متمادی ایجاد کرده باشند سعی می کنند تا جایی که ممکن است حلقه دوستان قدیمی خود را حفظ کنند.
زنان در مقایسه با مردان در دوره بزرگسالی سخت تر می توانند دوستان جدیدی پیدا کنند.
دوست یابی در دوران بزرگسالی بسیار مهم است.
ما به عنوان بزرگسال در مقایسه با کودکان به خود آگاهی بیشتری رسیدیم. اگرچه این موضوع غالباً مثبت است اما از قضاوت شدن توسط دیگران، طرد شدن ، دوست نداشته شدن و آسیب دیدن از جانب دیگران،بیشتر آگاه هستیم.
اگر در گذشته از جانب یک دوست طرد شده باشیم و یا اعتمادمان از بین رفته باشد ممکن است در آینده اعتماد به دیگران برایمان سخت تر باشد. اعتماد کردن به یک دوست جدید به معنای گشودگی خودمان و آسیب پذیر بودن است همان کاری که در روابط با دیگران انجام می دهیم.
دوستیابی نیاز به زمان دارد.
بعد از موضوع اعتماد، به زمان می رسیم. کمبود زمان دومین دلیل رایجی است که مردم پس از عدم اعتماد وقتی از آنها پرسیدند که چرا در بزرگسالی دوست یابی برایشان سخت بود، مطرح کردند.
این موضوع ممکن است برای بسیاری از ما خبر بدی نباشد. وقتی برنامه کاری سختی داریم یا زندگی خانوادگی پیچیده ای داشته باشیم زمان ما برای سرمایه‌گذاری روی دوستی هایمان کاهش می یابد.
به نظر شما چقدر طول میکشد تا بتوانیم با فرد جدیدی دوست شویم؟
محققان آمریکایی در تحقیقی که انجام دادند متوجه شدند که اگر بخواهیم آشنایی های معمولی را به دوستی های معمولی تبدیل کنیم تقریباً ۵۰ ساعت زمان لازم است اما اگر بخواهیم یک دوستی معمولی را به یک دوستی صمیمانه تبدیل کنیم به بیش از ۲۰۰ ساعت زمان نیاز داریم.
علاوه بر این ساعاتی که باهم می‌گذرانید باید با کیفیت باشد. مثلاً ممکن است شما زمان طولانی را با همکارانتان سپری کنید اما تعاملات حرفه‌ای و شغلی اهمیت چندانی در شکل گیری رابطه دوستی آن هم از نوع صمیمانه نخواهد داشت.
موانع دیگری هم وجود دارد که باعث می شود دوست پیدا کردن کار سختی برایمان باشد. مثلاً داشتن شخصیت درونگرا، بیماری ها، ناامنی‌های شخصی یا حفظ ظاهر رسمی و اجازه ندادن به دوستان برای صمیمیت بیشتر.
افراد مسن معمولاً بیشتر از بیماری و ناتوانی به عنوان مانعی برای اجتماعی شدن یاد می کنند، در حالی که بزرگسالان جوان تر عواملی مثل درونگرایی و ترس از طرد شدن را مانع دوست یابی های شان می دانند.
دوست یابی در دوران بزرگسالی
چگونه می توانیم در بزرگسالی دوستان جدیدی برای خود پیدا کنیم؟
ایجاد دوستی های معنا دار و طولانی در دوره بزرگسالی کاملاً امکانپذیر است. ما مجبور نیستیم در دوره بزرگسالی تنهایی را به عنوان یک امر اجتناب ناپذیر بپذیریم.
ده دقیقه در روز را به دوست یابی اختصاص دهید
حتماً برای اینکه بتوانیم دوست جدید پیدا کنیم و دوستی های موجود خود را حفظ کنیم لازم نیست که با او به کوهنوردی برویم یا حتماً یک سرگرمی مشترک داشته باشیم همین که در طول روز ده دقیقه وقت بگذاریم کافیست مثلاً اینکه پیامی برای هم ارسال کنیم یا در گروه هایی که چت می کنند پیام بگذاریم و ارتباط خود را با دوستان جدید مان حفظ کنیم. همین ده دقیقه در روز می تواند کافی باشد تا شما دوستان جدیدی را به دوستان قبلی خود اضافه کنید.
از زمانی که با دوستان جدید خود می گذرانید نهایت استفاده را ببرید.
آسیب پذیر بودن خود را به عنوان یک انسان بپذیرید. ما غالبا از اینکه آسیب ببینیم میترسیم. مثلاً در رابطه اعتماد نمی کنیم چون نمی خواهیم بعدها از این رابطه آسیب ببینیم. اگر اعتماد کردن به طرف مقابل برایتان سخت است لازم نیست به یکباره همه اطلاعات شخصی خود را در اختیار طرف مقابل تان بگذارید میتوانید به تدریج فرایند اعتمادسازی را در رابطه‌تان شکل دهید.
آسیب پذیر بودن خطر دارد اما این پتانسیل بالقوه قراری ارتباط در سطح معناداری با شخص دیگری که ممکن است به خوبی به یک دوست خوب تبدیل شود وجود دارد.
مترجم: علطفه نکویی
